कोरोना भाइरस बारे कविता: हेर्यो नै भने आकासै बाट संसारै बन्द छ, नहिड बाहिर नगर भिड यसले भन्दछ।

उत्पत्ति भा’को धर्ती पहिले वुहान शहर हो ।
कोरोना भाइरस भनेर नाम त्यसपछी ठहर भो ।

जाहज चडी संसार हिड्यो मानिस आहार ।
छिरेर भित्र नाक र मुख फोक्सोमा प्र’हार ।

निरिह बन्यो मानब चोला दुश्मनको सरन ।
उठाइ लाग्यो लाखौको यहाँ अकाल मै प्राण ।

भनेन यस्ले धनी र गरीब उर्लेको भेल यो ।
न भेट हुने न लास देख्ने यो कस्तो खेल हो ?

हेर्यो नै भने आकासै बाट संसारै बन्द छ ।
नहिड बाहिर, नगर भिड यसले भन्दछ ।

स्कुल कलेज बन्द छन यहाँ भविष्य अन्धकार ।
ती साना नानी के गर्लान अब बाँकी यो संसार ।

भावना साट्ने मानव चोला विवस भै टाढा छ ।
नजिक आंंउ त कोरोना फेरी बिझाउने काँडा छ ।

आशा त लाग्छ धर्तिले छिट्टै फेर्नेछ मुहार ।
विवस भई इश्वरले पनि सुन्नेछन पुकार ।

धर्ती नै भरि देखिन्छन आज मानवका चि’हान ।
यो काल रात्री कटाइ एक दिन आउनेछ बिहान ।

२०७७–४ –३० थारमारे सल्यान

#कविता #शेरबहादुर डाँगी

भर्खरै प्रकाशित